Taalprof draait zich onder spelfout uit

Het moest er eens van komen (en het is zelfs al eerder gebeurd). De taalprof betrapt op een spelfout. "Natuurlijk, de Taalprof zal er niet van wakker liggen", schrijven de taalpuristen erbij, "want de spelling zal hem worst wezen." En de rest van de log laat ik maar ongeciteerd, zo bescheiden ben ik dan ook wel weer.


Waar gaat het om? Ik schreef recruten, en het moet zijn rekruten. Ja dat klopt. Ik heb het natuurlijk nagezocht, maar er is niets tegen in te brengen. Zelfs de Witte Spelling laat de taalprof hier in de steek. Recruten schrijf je met een k. En het is nog erger.

Het is niet alleen rekruten, het is ook nog rekruteren. Ik weet zeker dat ik dat mijn hele leven nog nooit zo gespeld heb, maar ja, je let even niet op en ineens heeft iemand van die c een k gemaakt.


Ik weet niet helemaal zeker waar de taalpuristen mij nu van beschuldigen: een spelfout of een anglicisme. De titel van hun logje suggereert dat mijn spelling recruten iets te maken heeft met recruiten en recruiter, twee leenwoorden uit het Engels waarvan de spelling nog niet is aangepast aan de Nederlandse gewoonte. Die suggestie moet ik echter afwijzen: net zoals ik zeker weet dat ik recruten nooit met een k heb gespeld, weet ik ook zeker dat ik nog nooit het woord recruiten gebruikt heb.


Maar goed: wat te doen? Ik kan natuurlijk de spelfout stilzwijgend verbeteren, maar dat is een beetje laf, en eerlijk gezegd vind ik het ook geen gezicht. Aan de andere kant moet ik natuurlijk wel het goede voorbeeld geven. Weet je wat? Ik doe het zo:


De woorden recruut en recruteren zijn indertijd ontleend aan het Frans, waar ze met een c gespeld zijn. Nu zijn die woorden aangepast aan de Nederlandse spelling, maar wat let mij opm die woorden opnieuw te ontlenen aan het Frans? Dan maak ik mij wel schuldig aan een gallicisme, maar de puristen hebben tegenwoordig toch meer aandacht voor de anglicismen dan voor de germanismen en gallicismen.


Ik ontleen dus de woorden recruut en recruteren opnieuw aan het Frans, en dan hoor je ze ook te spellen met een c, om aan te geven dat het een nieuwe ontlening betreft.


Dus, geachte taalpuristen: kapittel mij niet over een spelfout, maar beticht mij van een gallicisme. Dat zal ik ruiterlijk erkennen, en argumenteren dat ik dat doe in het kader van de bescherming van het uitstervende gallicisme, en als compensatie voor die verderfelijke Engelse invloed. Daar kun je toch moeilijk iets op tegen hebben.