Waarom moeilijk als het makkelijk kan?

"Is dat nou wel verstandig wat je doet?"
"Wat doe ik?"
"Twee van die moeilijke logs, net nou iedereen even komt kijken omdat je genomineerd bent?"
"Moeilijk?"
"Ja man, eerst het betrekkelijk voornaamwoord met ingesloten antecedent, en nou weer het persoonlijk tot en met het onbepaalde voornaamwoordelijke [hijg] bijwoord!"
"En wat zou dat?"
"Ja, zo krijg je nooit stemmen! Zo jaag je iederéén van je weblog weg."
"O is dat zo?"
"Dacht ik wel ja."

"Ik vind dat jij maar een lage dunk van de mensen hebt."
"Hoezo?"
"Jij denkt dus dat de gemiddelde lezer dat maar niks vindt, een stukje uitleg over de Nederlandse grammatica."
"Ik krijg er niet echt een warm gevoel van."
"O nee?"
"Ja, in mijn hoofd, ja. Hoofdpijn, dat krijg ik ervan."
"Ik denk anders dat het veel mensen wél zal interesseren."
"Interesseren wel, maar snappen ze het ook?"
"Kijk, daar ga je weer. Jij blijft de mensen maar onderschatten. Ik geloof daar niets van."
"Nou je gaat je gang maar"
"Ik denk dat taalgebruikers om de haverklap denken: hee, hoe zou dit of dat zitten? Iederéén herkent dat toch, dat je iets begint te zeggen en dat je dan denkt, wacht even, wat zeg ik nou? Wat is dat voor iets raars in de taal? Het is toch normaal dat je daar dan iets over wil weten?"
"Ja goed, okee, maar om dan meteen zo’n bak grammaticale termen over je heen te krijgen."
"Als je over taal wilt meepraten moet je de woorden kennen waarmee dat kan."
"Ja, dat snap ik wel…"
"En woorden onthouden, daar zijn wij mensen erg goed in."
"Ja, ja"
"Dus die woorden, dat kan het niet zijn."
"Wat is het dan?"
"Volgens mij zijn mensen zoals jij vroeger báng gemaakt"
"Bang?"
"Bang voor grammatica."
"Waarom denk je dat?"
"Kijk naar andere onderwerpen. De gekste en de langste woorden, soms zelfs hele Engelse termen, onthou je moeiteloos, en als ik dan met een volkomen doorzichtige term als voornaamwoordelijk bijwoord aankom is het ineens van: whoa, stop! Oei, grammatica, eng! Mag het licht aanblijven?"
"Uhh…"
"Watje!"