Vol is vol

"Zeg wacht eens even!"
"Wat is er?"
"Jij zei dat gisteren nou wel, van dat volproppen en zo"
"Ja, en?"
"Maar ik vind volproppen wél één werkwoord!"
"O?"
"Jij beweert dan wel dat dat twee woorden zijn, maar daar ben ik het helemaal niet mee eens. En ook op het internet komt het veel vaker aan elkaar geschreven voor dan los."
"Zozo"
"Dus daar sta je dan, met je ontleding."
"Ik denk anders dat jij vol proppen helemaal niet als één werkwoord beschouwt."
"Wat?"
"En al die andere mensen ook niet."
"Wat zullen we nou krijgen? Ik zal toch zelf wel weten wat ik vind?"

"Dat jij vol proppen aan elkaar schrijft zegt meer over hoe jij spelt dan over wat jij van die twee woorden denkt."
"Ja, nou wordt het helemaal mooi! En wie bepaalt dat dan, wat ik vind? Jij? De taalgeleerden?"
"Die kinderen propten zich vol met chips, nietwaar?"
"Ja."
"En was er niet één kind bij dat meer at dan alle andere?"
"Hoe bedoel je?"
"Propte dat ene kind zich dan niet voller dan alle andere kinderen?"
"Ja, nee, hoho, nou heb je het over voller proppen, dat vind ik heel wat anders!"
"Goed dan. Hoe vind jij de zin Waar hebben de kinderen zich vol mee gepropt?"
"Ik kan net zo goed zeggen …mee volgepropt."
"Ja, okee, maar …vol mee gepropt, vind jij dat kunnen?"
"Jawel, maarehh… wacht eens even, dat bewijst helemaal niks!"
"Hoezo niet?"
"Nee, volproppen is namelijk een scheidbaar samengesteld werkwoord, net als opbellen. Daar kun je van alles tussen zetten."
"Van alles? Ook als het achteraan staat?"
"Ja hoor, kijk maar: Ik zou jou graag op hebben willen kunnen bellen. Zie je wel?"
"Jaja. Maar dat zijn allemaal hulpwerkwoorden."
"Wat bedoel je daarmee?"
"Hoe vind jij dan: Waar heb jij mij op mee gebeld?"
"Uhhh…nee dat klinkt wel erg slecht. Nee, dat is niet goed, nee, dat moet echt zijn …mee opgebeld."
"Aha! Maar dan vind jij dus toch dat er een verschil is tussen opbellen en vol proppen."
"Ehh, ja. In dat opzicht wel ja."
"Ondanks het feit dat jij ze allebei aan elkaar schrijft."
"Ja dat is wel zo."
"Jij beschouwt vol proppen dus eigenlijk toch als twee woorden."
"Mmmm. Ik ben toch niet helemaal overtuigd. Vol proppen, dat is toch hetzelfde als vullen?"
"Nou ja, hetzelfde… maar ik snap wat je bedoelt."
"Wat is met chips dan in Ze vulden de bakken met chips?"
"Ik zou zeggen: weer zo’n instrumentbepaling."
"Maar chips, dat is toch geen instrument?"
"Nee, je moet die term ruimer zien. In sommige grammaticaboeken wordt gesproken over een bepaling van middel."
"Maar die chips zijn toch ook geen middel om die bakken te vullen?"
"Ik ben het met je eens dat het ongelukkige termen zijn, maar de gedachte is dat die instrumentbepalingen alles omvatten waar je gebruik van maakt om iets te doen."
"Aha! Een soort gebruiksbepaling dus."
"Zoiets. Je vult de bakken, en je maakt daarbij gebruik van de chips."
"Jaja, ik geloof dat ik het begin te snappen."
"En die, eh, gebruiksbepalingen hebben meestal het voorzetsel met. Die keuze is dus niet afhankelijk van het werkwoord, maar van het feit dat het gebruiksbepalingen zijn."
"Hm. Als je het zo zegt klinkt het best logisch. Maar waarom noemen we die dingen dan toch allemaal bijwoordelijke bepalingen? Waarom maken we dat onderscheid niet gewoon?"
"Tja. Iemand heeft waarschijnlijk ooit gedacht: dat is makkelijker, als we al die dingen hetzelfde noemen."
"Nou die had het dan mooi mis."
"…"