Sprookjes van Chomsky: een koninklijk huwelijk

Er was eens een prinses die Eten heette. Wat een rare naam, zul je denken, maar in Woordenland bestaat de taal alleen uit woorden die tegelijkertijd de namen van de inwoners zijn. Jouw naam is ook wel een woord, maar jouw taal kent ook nog heel veel andere woorden dan alleen de namen van jou en je vriendjes en vriendinnetjes.

Deze prinses heette dus Eten. Prinsessen, dat weet je wel, die hoeven hun eigen haren niet te kammen, en niet eens zichzelf aan te kleden, daar hebben ze hun personeel voor. Kameniersters werden ze genoemd.
Eten had er verschillende: Kom, Ga, Wil, dat soort namen hadden ze. En dan had je ook nog Heb, waar Eten helemaal van in de stress schoot. Als Heb haar aangekleed had, zag Eten er heel anders uit. Dan noemde iedereen haar Gegeten. De mensen wisten wel dat ze eigenlijk Eten heette, maar met Heb erbij leek het allemaal net wat meer af.

Eten groeide natuurlijk op, zoals alle prinsesjes, in een beschermde omgeving. Ze vond het leuk om met andere kinderen te spelen. Met Vaak bijvoorbeeld, of met Lekker, daar speelde ze mee op de binnenplaats van het paleis. Want niet alle kinderen mochten bij Eten in haar torentje komen spelen. Dat was alleen toegestaan voor kinderen met koninklijk bloed. Kinderen zoals de gezellige Broodje met zijn knechtje Een, die soms zijn broertje Hamburger meenam. Of de zusjes Pannenkoeken, daar had ze ook wel wat mee. Dat waren haar boezemvrienden en -vriendinnen. Die mochten samen met Eten in het hoogste kamertje van de prinsessentoren van het paleis spelen.

Een van haar vriendjes, daar had ze een bijzondere band mee. Dat was Mij. Die kwam ook wel eens spelen, maar dat vond iedereen wel een beetje gek. Eigenlijk probeerden de koning en de koningin Mij een beetje te koppelen aan hun dochter. Dan lieten ze de kinderen samen dansen in de officiële balzaal. Dat was een mooi gezicht: Eten, samen met bijvoorbeeld de zusjes Pannekoeken, en tegenover haar Mij, die bij deze officiële
gelegenheden altijd Ik genoemd werd.

Natuurlijk werd er altijd voor gezorgd dat er een dansleraar aanwezig was, meneer Doe, die tussen de kinderen in kwam staan. Dan was het allemaal net echt: Ik, Doe, Pannenkoeken en Eten.

Toen de kinderen wat ouder werden was meneer Doe niet altijd meer nodig. De ouders vertrouwden op een van de kameniersters om een oogje in het zeil te houden: juffrouw Kan, Wil, en zelfs Heb, nam soms wel eens de plaats in van meneer Doe.

Op een dag had Eten er genoeg van. Ze stapte naar haar ouders toe en brieste: "Nu is het genoeg! Altijd maar die dansleraar of kamenierster tussen ons in! Wij willen ook wel eens zonder al dat toezicht dansen!" Dat vonden de koning en koningin verrassend genoeg een goed idee. Wel drukten zij haar dochter op het hart om dan steeds zelf de plaats van meneer Doe in te nemen.

En zo gebeurde het. Er was een grote bruiloft. Eten kreeg een mooie bruidsjurk aan en werd door iedereen met Eet aangesproken. Ze dansten tot diep in de nacht: Ik, Eet, Pannenkoeken, of Ik, Eet, Een, Broodje, Hamburger, het was een dolle boel. En zelfs de kameniersters, en de gewone kindertjes Lekker en Vaak mochten wel eens meedoen. Het hoogtepunt van de avond was toen Ik, Heb, Vaak, Lekker, Pannenkoeken, en Gegeten tegelijkertijd de dansvloer betraden. Daar wordt nu nog over nagepraat.

En of zij nog lang en gelukkig leefden? Dat is in Woordenland een heel ander verhaal!