Belgen ondertitelen nu ook Tom Lanoye in het smurfs

"Vijftien smurfen had de smurfkamer met de caravansmurfen probleemloos gesmurft, de sporadisch gesmurfte smurf niet te na gesproken van wie zich, zijn smurf smurfend of zich smurfend voor het smurfje, te smurfs omsmurfte en aan den smurph moest smurfen hoe gering de smurfing was gebleven tussen smurf en smurf."

(zie ook hier)

Taalprof doet volgend jaar ook mee

Vijfenveertig maanden heeft mijn weblog met zijn websiteafmetingen probleemloos dienstgedaan, het af en toe geprikkelde taalgevoel niet te na gesproken van wie zich, zijn punt makend of zich uitsprekend op zijn toetsenbordje, te stuurs uitdrukte en aan den lijve moest ondervinden hoe aanzienlijk de afstand was (gebleven) tussen inzicht en onbegrip.

(zie ook hier)

Taalprof volgt schrijfadvies

Ehh, ja wat ik zeggen wou: ik kreeg laatst kreeg ik een mail van, eh, ja hij werd ondertekend met "Wim" maar die was van schrijf.be, dus dat zal daar dan wel vandaan komen. Niet dat ik ergens om had gevraagd dus eigenlijk was het was het spam zou je kunnen zeggen, maar goed.

Hoe dan ook, hij was getiteld 'Mijn partner begrijpt me niet' en nou heb je dat allemaal wel eens dat je partner je niet begrijpt of zo dus dat sprak me wel aan dus ik denk toch even lezen. Begint het meteen met 'Stel dat u uw partner vanavond begroet met' en dan volgt me een onleesbaar stukje. Wacht, ik lees het effe voor want het was toch spam dus copyright zit er vast niet op:

Taal moet je voelen

Wie heeft er wel eens op school geleerd hoe je taal moet voelen? Niemand? Wat? Dat hoeft toch helemaal niet? Hoezo, dat doe je vanzelf al? Maar dat geldt toch ook voor het gebruiken van taal? Dat doe je ook vanzelf al en toch leer je er iets over op school. Zelfs nadenken over taal doe je al zonder dat je daarover op school iets wordt geleerd.


Ook voelen moet je leren. Tenminste, je moet leren hoe je voelt dat je voelt. En hoe je dat dan weer weet: hoe je weet dat je voelt hoe je voelt. Want taal voelen, dat doe je meestal onbewust. En net als je voor je gezondheid moet luisteren naar je lichaam, zo moet je voor je taalgebruik luisteren naar je taalgevoel.

Voorronde Taalzuurpruimverkiezing 2010

De vakantie is definitief voorbij. De bladeren vallen, de zure regen komt met bakken naar beneden, en de belangrijkste Taalzuurpruimen uit de verkiezing van 2009 roeren zich weer. Alhoewel 2010 nog maar voor tweederde voorbij is, en de komende maanden met hun lange donkere avonden de ideale petrischaaltjes voor de taalergernissen zijn, staan de verkiezingen voor de irritantste uitdrukking of de vaagste taal alweer in de steigers. De taalprof kan dus niet achterblijven.

De winnaars van 2009, de nu al legendarische "taalpuristen", zullen de felbegeerde virtuele wisseltrofee niet kunnen verdedigen omdat ze de azijnfles aan de wilgen hebben gehangen, maar de runners-up staan alweer in de startblokken om het stokje over te nemen.

Het vorig jaar begonnen we met een groslijst, dit jaar gooien we alles open: alleen genomineerden doen mee. Dus: wie is dit jaar de zuurste? Wie haalt de taalgebruikers het bloed onder de nagels vandaan met zijn of haar gevit en gezeur? Wie zou eens wat meer oog moeten hebben voor de schoonheid van de taal in plaats van alleen maar de lelijke dingen te zoeken?

Er is één restrictie: het moet iemand zijn (het mag ook een collectief zijn) die zich manifesteert in de publieke ruimte. Dus een webadres of een figuur met landelijke bekendheid. Nomineren kan tot 15 oktober 2010 (in de reacties op dit bericht), daarna stemmen tot en met 31 december 2010, twaalf uur 's nachts.

Nervus vagus

Een van de twaalf hersenzenuwen (nummer tien) wordt de nervus vagus genoemd. Hij stuurt de bewegingen aan van het hart, de longen en de ingewanden en is daarmee de belangrijkste parasymphatische innervatie van de ingewanden. En o ja: je hebt er geen enkele controle over.

Wat in de medische literatuur tot nog toe onopgemerkt is gebleven, is dat deze zenuw ook verantwoordelijk is voor dat gedeelte van onze onderbuikgevoelens waar de taalergernissen zitten. Taalergernissen worden dan ook vaak met het woord vaag omschreven.

Meewerkend of lijdend?

Ik denk dat het allebei kan. In de constructie iemand vragen om iets te doen (zie ook hier en hier) kun je twee ontledingen verdedigen: iemand is meewerkend voorwerp en om iets te doen is lijdend voorwerp, of iemand is lijdend voorwerp en om iets te doen is voorzetselvoorwerp (of oorzakelijk voorwerp.) Ik zie zelfs niet welk van beide ontledingen beter is.

Het is een moeilijk verhaal, maar als ik het niet opschrijf heb ik er zelf last van. Dus hou je vast.

U vraagt, wij draaien

In een discussie is het altijd verleidelijk om een kwestie retorisch op te zetten. Goed kijken, goed nadenken, zwakke punten aanpakken en sterke punten naar voren brengen. Maar eigenlijk moet je een redenering ook nog eens buiten de discussie om onderbouwen. Niet alles zelf beter weten, gewoon dingen opzoeken.

Vanmorgen ging het om de kwestie of Ik word gevraagd mee te gaan naar Amsterdam een foute zin is, omdat Mij wordt gevraagd mee te gaan naar Amsterdam de enig juiste correcte vorm zou zijn. En eigenlijk is dat een heel erg oninteressante vraag. Want goed of fout wordt door zoveel meer factoren bepaald dan de ontleding alleen.

De echt interessante vraag is: wat is de ontleding van Men vraagt mij mee te gaan naar Amsterdam? En in het bijzonder: is mij daar meewerkend voorwerp of lijdend voorwerp? En dat kun je gewoon opzoeken.

Wikipedia wordt wakker

Iets meer dan drie jaar nadat de Taalprof een passage op de Wikipediapagina Veelvuldig gemaakte fouten in het Nederlands bekritiseerde, ontstaat er ineens discussie in het Taalcafé. Een paar dagen geleden probeerde een gebruiker een onterechte "veelvuldig gemaakte fout" te verwijderen, maar dat werd binnen 17 minuten weer ongedaan gemaakt onder de argumentatie wel degelijk verkeerd.

In de discussie op de taalprofsite van drie jaar geleden werd hijzelf ook al eens gevraagd om die Wikipediapagina te verbeteren, maar de taalprof bedankte toen voor de eer. Hij was het met de hele pagina niet eens. Nu, drie jaar later, is dat gevoel alleen maar versterkt.

Alles over het naamwoordelijk gezegde

 — 

Het naamwoordelijk gezegde is hartstikke makkelijk. Vergeet dat gekke rijtje met koppelwerkwoorden, vergeet de term "naamwoord," het verschil tussen werkwoordelijk en naamwoordelijk gezegde is alleen maar het verschil tussen doen en zijn. Werkwoordelijk is wat je doet, en naamwoordelijk is wat je bent. Iets is gemakkelijk (dat is zijn) of iets klopt niet (dat is doen). Meer is het niet.

Let op: dit is géén ezelsbruggetje. Een ezelsbruggetje is een trucje om iets beter te kunnen onthouden. Maar het verschil tussen doen en zijn is écht het verschil tussen werkwoordelijk en naamwoordelijk gezegde.

Waarom moet je nu nog eens goed nadenken? Wel, soms líjkt iets doen, maar ís het eigenlijk zijn. Of andersom. En soms kun je het niet eens goed beslissen.

Het is allereerst belangrijk dat je de gevallen herkent waarbij je nog eens goed moet nadenken. Hierbeneden staan ze allemaal, van makkelijk naar moeilijk: